'«Τα όνειρα μεγάλωσαν τη δεκαετία του ΄60, αλλά είμασταν πεπεισμένοι ότι όλα ήταν δυνατά – ακόμα και το να πηδήξεις τον καθηγητή σου στην έδρα του, με το υπόλοιπο πανεπιστήμιο να περπατά πάνω κάτω στο διάδρομο χωρίς να παίρνει χαμπάρι». είναι πολλά χρόνια πίσω, κι όμως, η Παριζιάνα ανεξάρτητη δημοσιογράφος δεν μπορεί να πάψει να σκέφτεται τον τότε καθηγητή της κάθε φορά που τελειώνει ένα άρθρο. Σκέφτεται τις αξέχαστες ώρες που πέρασε στο γραφείο του, πώς την έπαιρνε στην έδρα του, γλιστρώντας αργά μέσα της, υγραίνοντάς την πιο πολύ από ποτέ ή από τότε. Αυτό το διήγημα εκδόθηκε σε συνεργασία με τη Σουηδή παραγωγό ταινιών Έρικα Λαστ. Σκοπός της είναι να αναδείξει την ανθρώπινη φύση και διαφορετικότητα μέσα από διηγήματα πάθους, οικειότητας, λαγνείας και αγάπης σε μια μίξη δυνατών διηγημάτων και αισθησιακών μυθιστορημάτων.'